رابطه علّی سبک های فرزندپروری با عملکرد تحصیلی با میانجی گیری خودکارآمدی تحصیلی و انگیزه پیشرفت در دانشجویان کارشناسی دانشگاه شهید چمران اهواز

هدف پژوهش حاضر آزمایش مدل رابطه¬ی علّی سبک¬های فرزندپروری با عملکرد تحصیلی با میانجی¬گری خودکارآمدی تحصیلی و انگیزه پیشرفت در دانشجویان کارشناسی می¬باشد. 236 نفر از دانشجویان کارشناسی دانشگاه چمران اهواز به روش نمونه¬گیری تصادفی چندمرحله¬ای انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه سبک¬های فرزندپروری بامریند، مقیاس خودکارآمدی تحصیلی و آزمون انگیزه پیشرفت بودند. در این پژوهش، از روش تحلیل مسیر برای ارزیابی مدل پیشنهادی¬ استفاده شد. اثرات غیرمستقیم نیز توسط روش بو¬ت¬استراپ سنجش شدند. نتایج نشان داد که مدل پیشنهادی با داده¬های این پژوهش برازش کافی ندارد. برازش بهتر از طریق حذف مسیر غیرمعنی¬دار (فرزندپروری سهل¬گیر به انگیزه پیشرفت) و با استفاده از شاخص¬های اصلاحی ایموس حاصل شد. به علاوه، اثرات غیرمستقیم کلی سبک¬های فرزندپروری مقتدر، مستبد و آسان¬گیر با عملکرد تحصیلی با میانجی¬گری خودکارآمدی تحصیلی و انگیزه پیشرفت معنی¬دار بودند.